Random
Door: kiwilisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
10 Maart 2015 | Nieuw Zeeland, Taupo
Tealady Taupo
Na drie dagen niet gerookt te hebben was de moed me in de schoenenn gezakt. "Ik ga nu peuken halen!".
De oude dame van de Dairy Shop (ja, ik denk ook iedere keer aan melk) hielp me en bood direct aan om samen een sigaretje tedoen.
Buiten al pratend te genieten (of niet) van het heerlijke lichte gevoel in mijn hoofd vertelde ze over twee Nederlandse dames die zij had ingenomen in haar woning. "Backpackers, ik laat ze toch niet zomaar in hun auto slapen!?"
Voor ik het wist zat ik in het achterkamertje thee te drinken en tegen een pak koopmans oliebollen mix aan te kijken. De kleinkinderen vinden ze schijnbaar erg lekker. Inmiddels ahaar huisadres op zaken de belofte van Aties broederrecept word ik me ervan bewust dat we ruim drie uur verder zijn. Toch gezellig zo bij de Tealady. Haar naam ben ik lang vergeten maar dat zijn we inmiddels wel gewend!
Hichhike Judy
Sta je dan, met je backpack langs de weg. Duim uit en een bord Napier/Hasting in de hand.
Na een tweede ronde door de Squueze met Leo en ... (hopelijk stuurt vze de foto's nog op) en dit keer geen enge spinnen of sneeen in m'n voet werd het tijd voorf m'n eerste lift ervaring. Jeetje wat voel me voor schut staan hier langs de wegkant. Heel op0vallend, de verschillen tussen de manlijke en vrouwlijke bestuurders. De mannen rijden verontschuldigend verder na vaart minderen om de gewenste bestemming te lezen, vrouwen doen (na oogcontact!) alsof zij met iets heel anders bezig zijn en ach,boys will be boys, die flirten met alles wat benen heeft (ik heb me laten vertellen dat ik ook mooie benen heb).
Anyhow, tien minuten voorbij razende auto's te hebben bekeken stopte er een klein rood autootje. Verwondert (nooit verwacht dat er ook daardwerkelijk iemand zou stoppen) open ik dfe deur en zie een klein, oud, (hopelijk!) vriendlijk vrouwtje zitten. "Get in love, i feel so sorry for you standing here"
Algoed, tas achterin tussen haar eigen bagage klaar voor twee uur hitte zonder ARKO of AIRCO. Het was net alsof ik bij opa en oma op visite was maar dan zonder lekkers en gezang. TYwee kinderen in Vietnam en Australie en net weer opweg naar huis, dat verklaard meteen haar eigen bagage achterin. Ze d3eed een cursus Maori en deed haar bnest het mij bij te brengen. In een woord: FAIL! Maar de intentie van Hitchhike Judy was goed.
Berg na berg, rivier na rivier en een paal langs de weg die er nu niet meer staat (gelukkig was de lak nog heel) zijn we dan veilig en bezweet aangekomen in de Art Deco Capitol of the world. Welcome to Napier!
HiKevin
Wie is Kevin? Kevin is de jongen die zeven dagen per week werkt en dat zowel 's ochtends als 's avonds. JHe vind hem tussentijds slapend op de bank met zijn werkkleding nog aan en als hij geluk heeft een biertje op tafel. Kevin zegt nooit zoveel maar is niet nietszeggend. Reageerd wat traag maar altijd acuraat. Is een gezelligheidsmens maar eigenlijk nooit hier.
Kevin heeft zijn overdagbaantje opgezegd!
"Any plans for tomorrow? I want to do something, are you in for a hike?"
Wat is die herrie!? Het is vier uur 's nachts!? Doe normaal!?
Buiten naar de regen kijkend en rustig aan de koffie, tas ingepakt en water ingepakt begin ik me aardig af te vragen waar Kevin is. Hij kan natuurlijk maar op een plek zijn; de bank, met een biertje op tafel. Het zal macht der gewoonte zijn geworden naar al die tijd geen tijd hebben of de kracht om in bed te gaan liggen.
Inmiddels onderweg de regendoor, de regenboog tegemoet. In the middle of nowhere, door sheepshit, over hekken en een wankelende brug. Het begint licht te worden en is bijna droog staan we voor de berg die we hadden uit gekozen om te bewandelen. Er is enkel een probleem, een rivier! Daar gaan we dan, over een wankelende brug, over hekken en door sheepshit terug naar de andere kant van de middle of nowhere.
Kevin hield heel lief het hek voor me open, daar kwam ik achter dat ik net over het prikkeldraad was heen geklommen en daarmee ook een broek lichter was. Hoezo, echt wat voor mij!?
We hebben geprobeerd koeien te knuffelen, schapen te aaien, niet van een andere berg af te vallen, afgezien van dat laatste is het niet gelukt maar het uitzicht was mooi. Nog meer gek uitziende dieren gezien waarvan ik de naam nog niet weet en zelfs een pijlstaartrog en vele kwallen gevonden op het strand. Met 6 Paua shells op zak en zo'n 26KM en vele uren verder wordt het toch wel eens tijd om richting huis te gaan. Hij heeft me gespaard; geen hoge stijgingen of dalingen maar dat komt nog wel.
De volgende date met m'n wandelschoenen staan gepland: volgend weekend gaan we de 50KM tegemoet. Wish me Luck!
Na drie dagen niet gerookt te hebben was de moed me in de schoenenn gezakt. "Ik ga nu peuken halen!".
De oude dame van de Dairy Shop (ja, ik denk ook iedere keer aan melk) hielp me en bood direct aan om samen een sigaretje tedoen.
Buiten al pratend te genieten (of niet) van het heerlijke lichte gevoel in mijn hoofd vertelde ze over twee Nederlandse dames die zij had ingenomen in haar woning. "Backpackers, ik laat ze toch niet zomaar in hun auto slapen!?"
Voor ik het wist zat ik in het achterkamertje thee te drinken en tegen een pak koopmans oliebollen mix aan te kijken. De kleinkinderen vinden ze schijnbaar erg lekker. Inmiddels ahaar huisadres op zaken de belofte van Aties broederrecept word ik me ervan bewust dat we ruim drie uur verder zijn. Toch gezellig zo bij de Tealady. Haar naam ben ik lang vergeten maar dat zijn we inmiddels wel gewend!
Hichhike Judy
Sta je dan, met je backpack langs de weg. Duim uit en een bord Napier/Hasting in de hand.
Na een tweede ronde door de Squueze met Leo en ... (hopelijk stuurt vze de foto's nog op) en dit keer geen enge spinnen of sneeen in m'n voet werd het tijd voorf m'n eerste lift ervaring. Jeetje wat voel me voor schut staan hier langs de wegkant. Heel op0vallend, de verschillen tussen de manlijke en vrouwlijke bestuurders. De mannen rijden verontschuldigend verder na vaart minderen om de gewenste bestemming te lezen, vrouwen doen (na oogcontact!) alsof zij met iets heel anders bezig zijn en ach,boys will be boys, die flirten met alles wat benen heeft (ik heb me laten vertellen dat ik ook mooie benen heb).
Anyhow, tien minuten voorbij razende auto's te hebben bekeken stopte er een klein rood autootje. Verwondert (nooit verwacht dat er ook daardwerkelijk iemand zou stoppen) open ik dfe deur en zie een klein, oud, (hopelijk!) vriendlijk vrouwtje zitten. "Get in love, i feel so sorry for you standing here"
Algoed, tas achterin tussen haar eigen bagage klaar voor twee uur hitte zonder ARKO of AIRCO. Het was net alsof ik bij opa en oma op visite was maar dan zonder lekkers en gezang. TYwee kinderen in Vietnam en Australie en net weer opweg naar huis, dat verklaard meteen haar eigen bagage achterin. Ze d3eed een cursus Maori en deed haar bnest het mij bij te brengen. In een woord: FAIL! Maar de intentie van Hitchhike Judy was goed.
Berg na berg, rivier na rivier en een paal langs de weg die er nu niet meer staat (gelukkig was de lak nog heel) zijn we dan veilig en bezweet aangekomen in de Art Deco Capitol of the world. Welcome to Napier!
HiKevin
Wie is Kevin? Kevin is de jongen die zeven dagen per week werkt en dat zowel 's ochtends als 's avonds. JHe vind hem tussentijds slapend op de bank met zijn werkkleding nog aan en als hij geluk heeft een biertje op tafel. Kevin zegt nooit zoveel maar is niet nietszeggend. Reageerd wat traag maar altijd acuraat. Is een gezelligheidsmens maar eigenlijk nooit hier.
Kevin heeft zijn overdagbaantje opgezegd!
"Any plans for tomorrow? I want to do something, are you in for a hike?"
Wat is die herrie!? Het is vier uur 's nachts!? Doe normaal!?
Buiten naar de regen kijkend en rustig aan de koffie, tas ingepakt en water ingepakt begin ik me aardig af te vragen waar Kevin is. Hij kan natuurlijk maar op een plek zijn; de bank, met een biertje op tafel. Het zal macht der gewoonte zijn geworden naar al die tijd geen tijd hebben of de kracht om in bed te gaan liggen.
Inmiddels onderweg de regendoor, de regenboog tegemoet. In the middle of nowhere, door sheepshit, over hekken en een wankelende brug. Het begint licht te worden en is bijna droog staan we voor de berg die we hadden uit gekozen om te bewandelen. Er is enkel een probleem, een rivier! Daar gaan we dan, over een wankelende brug, over hekken en door sheepshit terug naar de andere kant van de middle of nowhere.
Kevin hield heel lief het hek voor me open, daar kwam ik achter dat ik net over het prikkeldraad was heen geklommen en daarmee ook een broek lichter was. Hoezo, echt wat voor mij!?
We hebben geprobeerd koeien te knuffelen, schapen te aaien, niet van een andere berg af te vallen, afgezien van dat laatste is het niet gelukt maar het uitzicht was mooi. Nog meer gek uitziende dieren gezien waarvan ik de naam nog niet weet en zelfs een pijlstaartrog en vele kwallen gevonden op het strand. Met 6 Paua shells op zak en zo'n 26KM en vele uren verder wordt het toch wel eens tijd om richting huis te gaan. Hij heeft me gespaard; geen hoge stijgingen of dalingen maar dat komt nog wel.
De volgende date met m'n wandelschoenen staan gepland: volgend weekend gaan we de 50KM tegemoet. Wish me Luck!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
