Napier

Iedereen die mij een beetje kent wiswt dat dit ging gebeuren. De eerste drie weken buig ik mij vol geode moed, inspiratie en gedrevenheid over mijn blog. Daarna? Drama!
Na een aantal weken dan toch maar weer even pen en papier erbij, of beter gezegd gebedelt voor een computer. Toch even laten weten dat ik mij nog steeds in het land der levenden begeef en alles goed gaat. Bereid u maar vast voor op een lang, saai verhaal waarvan u nu een laatste kans heeft om terug te keren.


Back to the future!

Na een kleine zoektocht naar m’n verloren (en inmiddels gelukkig ook gevonden) schoenen heb ik de week in Taupo verbracht. Een kleine, knusse en iets minder door onze Duitse metgezellen overspoelde stad. Wat een bevrijding, sorry mam, sorry paspoort!
Een nieuwe stad, een nieuw doel. Dat doel? Stoppen met roken. Zoals jullie in het verhaal van Tealady Taupo hebben kunnen lezen was dat een Epic Fail. Op dag een van dit fantastische idee kwam Tiny op me af. Een tengere, sportieve, burgerlijke Duitse jonge dame. Opgewekt doch terughoudend. Haar planl, de Tongariro Crossing. Een hike van bijna twintig kilometer door een actief vulkaangebied en dus wederom bergje op, bergje af. Waarom ook niet? M’n knieen zijn tenslotte al bijna hersteld van the Mount.

Dag twee van de sacherijnige maar nog steeds niet rokende buien was het zover: om vier uur de tent (ja want daar sliep ik nu toch echt) uit, op naar het avontuur. Ik ben toch ook zo een heerlijk ochtendmens (gaap!). Eten ingepakt, vier liter water en een lange broek. Het weerbericht en de uiterst hilarische busschafeusse beloofden beide op een zonnige, droge, hete dag. Die broek had ik dus net zo goed thuis kunnen laten denk je nu. Na een uur tussen halfslapende lotghenoten en een veel te enthousiaste Amerikaanse, Japanse, Joost mag het weten jongen (weer zo een geval van hoe-the-f kom ik hier van af) aangekomen op het beginpunt van de hike. Tas achterop, benenwagen aangeslingert en gaat met die bananen en vier liter water.
Dat grapje van het weerbericht duurde zo een half uur. De zon bedacht zich spontaan en een dicht, donker wolkenpak kwam daarvoor in de plaats. Gelukkig kan ik nog net m’n voeten zien schuiven door de natte, gladde, stenen grond. De Bergen waren stijl en het uitzicht voor zover bewonderbaar, adembenemend. Uren, letterlijk, zijn we onderweg geweest. Berg op, berg af. Een aantal valpartijen tussendoor en rollende stenen her en der. Ik keek gebiologeert naar de stenenmassa’s om me heen. Het idee dat deze van talloze meters onder de grond vandaan zouden kunnen komen maakte het een fantasievolle en fantastische ervaring. Ka-pot, begint het einde van de reis niet eens te beschrijven. Doorweekt van top tot teen, water haast onaangeraakt en vingers en tenen die nergens meer te vinden waren. Maar we hebben het gehaald en het is zeker een tweede poging waard. De volgende keer met meer zon, minder regen en een iets warmere temperatuur. Al zou ik hier niet meer zo snel op het weerbericht nog de, achteraf minder, hilarische busschauffeusse vertrouwen.
Hoe hard mijn benen tijdens de crossing ook aan het schreeuwen waren of ik ALSTJEBLIEFT wilde stoppen, de volgende dag was ik de enige die nergens last van had. Toch wel weer grappig om al die vermoeide lijfen te zien hangen in de achtertuin op onze heerlijke zitzakken.

Na de crossing is er in Taupo niet veel gebeurd. Zoals jullie hebben kunnen lezen in Hitchhike Judy ben ik nog een tweede maal door de Squeeze geweest en ben ik in Napier aangekomen. Daar ben ik overigens nog steeds. Het plan was om hier dan toch eindelijk werk te vinden in ergens iets van een fruitsector. Die heb ik gevonden, want de horeca, dat werd hem niet meer. Ik had het wel even gehad met nachten doorwerken en altijd hetzelfde verhaal. Tijd om bosbessen te plukken…
aan iedereen die graag bosbessen eet (ESTHER!): wees je er maar van bewust hoe vre-se-lijk saai en vervelend het is om die dingen te plukken. Ja want dat gaat allemaal met de hand, o en ze worden niet gewassen, ook lekker om te weten he ;-). Na een paar dagen op de bosbessenfarm begonnen die krengen zelfs tegen me te praten , verveling was nog nooit zo groot. Ik ben de horeca weer gaan waarderen en wil niets liever dan terug in die mooie, vertrouwde omgeving. Je hoeft niet iedereen leuk te vinden maar uiteindelijk zijn de meesten er met hetzelfde doel; een leuke avond. Dat kan je van de bosbessen niet zeggen. De soms drie meter hoge bomen, waar het fruit ver te zoeken is vinden het af en toe zelfs fijn om je te slaan met hun ruwe takken of je van ongewenste piercings te voorzien met hun splinters. Geloof me ik zal het weten, ik heb vier weken met ze mogen praten.

Zoals jullie wellicht al hebben kunnen opmaken uit bovenstaande heb ik het hele bosbesgebeuren opgegeven. Veel te veel tijd om na te denken over van alles en nog niets. Mijzelf, het leven, de toekomst en het verleden. Echt goede raad hadden onze blauwpaarse koningen niet.
Zondag of maandag begint het kiwiplukken. I’m in Kiwi Country, I will definitely pick some kiwis ey! Die zijn in ieder geval een stuk groter en de teams zijn beduident kleiner. (blueberries: 350 collega’s per dag waar je in de kiwi’s met een man of vijftien per rij werkt)

Afgezien van de HiKevin is er in Napier weinig te beleven. Het mag misschien Art Deco Capitol zijn maar ook de huizen hier worden in verloop van tijd normaal. Het aquarium leek nog wel een mooie kans om iets van de Sealife in Nieuw Zeeland te zien. Er waren exact dezelfde vissen etcetera als die je in Scheveningen zou zien. Het enige hoogtepunt want het aquarium te bieden had was een real life Kiwi. Geloof me, die zijn een stuk groter dan je zou verwachten! Wat een kiwi precies in een aquarium te zoeken heeft? Dat vragen zelfs de Locals zich af!

Ik zit in een fantastisch hostel en heb twee enorm fijne mensen leren kennen. Nico en Silvia, die zich hier hebben leren kennen en verder gegaan zijn als partner, zijn net zo creabea als ik graag wil zijn. We hebben ons nachten opgesloten op het balkon, omringt met hobby zooi dat we overal vandaan toverden. Denk aan armbanden van bliklipjes, zuidamerikaanse “ vriendschaps” armbanden, stone-carving, wood-carving (Hans en Lucienne zouden trots op me zijn), dreamcatchers en allemaal van dat soort backpackers gedoe, ik hou ervan. Het balkon, net als de muziekkamer, zagen er over het algemeen uit als mijn vroegere woonkamer als ik weer eens zo een bui had. Een week geleden hebben we afscheid genomen van Silvia, die haar reis weer voortzet. Vanochtend heb ik afscheid moeten nemen van Nico. Ik had nooit verwacht dat ik mensen goed genoeg zou leren kennen (tijdens mijn reis) om ze om me heen te missen. Ik weet nu dat ook dat kan en zal gebeuren. Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, misschien wordt dat in de loop der tijd makkelijker. Let’s hope so!

Voor zover de planning (go with the flow, I know) er nu voor staat ben ik hier nog acht weken maximaal en zal mijn reis zich daarna uitstrekken richting het zuiden. Voor die tijd zal ik jullie laten weten hoe de kiwi’s zijn maar voor nu geniet ik lekker van mijn borrel en bekijk de mensen vanaf het balkon die ruzie aan het maken zijn over wie de pizzaoven het eerst mag gebruiken! Cheers Bro!